De onderzoekers slaagden erin een dun laagje plastic te maken met daarin zonlichtgevoelige moleculen (azo-kleurstoffen). Gelegen in de zon, begint de dunne film spontaan en onregelmatig te slingeren.

Waarom het plastic zo reageert, kunnen de onderzoekers nog niet helemaal verklaren. “Het lijkt een combinatie van factoren”, zeggen TU/e-onderzoekers Michael Debije en Albert Schenning. “De lichtgevoelige moleculen buigen en rekken onder invloed van zichtbaar licht. Omdat deze moleculen vastgebonden zitten in het polymeer netwerkkristal resulteert dit in een soort krampachtig heen en weer bewegen van het materiaal. Er gebeurt vast nog meer – dat is wat we nu willen onderzoeken.”

De onderzoekers zien mogelijkheden om dit nieuwe materiaal toe te passen als zelfreinigend oppervlak, bijvoorbeeld voor zonnecellen. “Een oppervlak dat trilt in de zon maakt het zand en stof lastig om vast te blijven plakken”, zegt Schenning, die in 2005 de KNCV Gouden Medaille won. Hij voorziet bijvoorbeeld zelfreinigende zonnepanelen in de woestijn waar water niet voorradig is. Maar er zijn tal van andere toepassingen mogelijk, verwacht Schenning.